این روزها کلاس بندگی است!

خلاصه :

بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأمْوَالِ وَالأنْفُسِ وَالثَّمَرَات بقره/155
 قطعاً همة شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، و کاهش در مالها و جانها و میوه ها، آزمایش می کنیم....
دخترم...نازنین من...کنارم بنشین، چشمانت را ببند. میخواهم مادرانه سخنی برایت بگویم.
روزها می آیند و می روند. هر کدام یک جور متفاوت و شاید یک جور نو...
روزها در پی هم، ساعتها کلاس زندگی می شوند...و برای آنها که اهل تفکرند کلاس بندگی!
یک روز زندگی آوار می شود روی سرت...و زلزله می شود همان بلایی که شادی و لبخند سال نو را از تو می گیرد...میشود همان غمی که تا روزها و ماهها روی قلبت سنگینی میکند...و بغضی می شود نهان در گلو...همان سال نویی که کرمانشاه به واسطه زلزله عید نداشت!..نه عید...نه پیراهن نو...نه  روسری و کفش نو....و نه لبخندی بر لب....
و روزی دیگر آب میشود خانه خراب کن ! می شود باران غم...می شود تا گل در غصه و رنج فرو رفتن....همان سال نویی که در گلستان و خوزستان سیل آمد....و سیل برد تمام شادی دخترکانی که منتظر آمدن نوروز بودند...
و نوروز آمد در حالی که بسیاری از خانه ها خراب شده بود...بسیاری عزادار عزیزانشان بودند و بسیاری در چادر می زیستند.
حالا چشمانت را باز کن دخترم. 
تو حالا در خانه ی گرم و نرم و زیبایت نشسته ای. کنار پدر و مادر و خواهر و برادرت...لباس هایت مرتب در کمد چیده شده... عروسک ها و اسباب بازی هایت سر جایشان هستند...نه کثیف...نه خاکی...نه گِلی!
تو راحت و بی دغدغه بازی می کنی...تلویزیون می بینی...کتاب میخوانی... و استراحت می کنی.
عزیز دلم؛ این روزها برای ما سخت میگذرد...اما چه آسان سخت می گذرد !
 چه راحت سخت میگذرد!
چه بی دغدغه سخت می گذرد!
دخترم این روزهای خانه نشیی نه بلاست...نه غصه ...نه غم...
کلاس جدیدی است برای آموختن واژه هایی که آموزگار عالم خواسته مدل تدریسش اینگونه باشد...خواسته  واژه ی "صبر" را اینگونه یاد بگیریم...خواسته  با خیال آسوده تر کمی سر به بالا بگیریم و بگوییم:
 سلام خدای عزیزم...ممنونم که هوایم را داری!