مقالات
تربیت نسل مهدوی (۴)
خلاصه :
نسل مهدوی، زمینه ساز ظهورهو الحکیم
مؤمنین در دوران غیبت حضرت صاحب(اروحنا فداه) آرزو دارند قدمی بردارند تا زمینه ساز ظهور آن منجی عالم بشریت باشند و چه قدمی اثرگذارتر از تربیت نسل مهدوی؟! عالمی می فرمود: در دوران حکومت علوی، چون فکر علوی بر جامعه حاکم نبود، حکومت علوی از میان رفت، امّا در مورد آخرین ذخیره ی الهی، دیگر این گونه نخواهد بود، تا تفکر مهدوی بر جامعه حکم فرما نشود، حکومت مهدوی نیز تشکیل نخواهد شد و بر ماست که در زمان غیبت، زمینه را برای اشاعه ی تفکر مهدوی و تربیت نسل زمینه ساز ظهور آماده کنیم.
لذا در سری مطالب «نسل مهدوی» برآنیم تا با نکاتی در زمینه ی تربیت کودکان مهدوی آشنا شویم و آن ها را به حقیقت منتظران کوچک آن مهربان ترین پدر دنیا قرار دهیم. امید است که با قدم نهادن در این مسیر، مشمول ادعیه زاکیه مولایمان قرار گیریم و ناممان در طومار سربازانش ثبت و ضبط گردد.
تربیت کودکان مهدوی
دلایل اثر نکردن محبّت
بسنده کردن به محبّت‌های عادی
یک ساعتی از ظهر گذشته است. مادر در آشپزخانه، مشغول کار است. زنگ خانه به صدا در می‌آید. مادر می‌داند که الآن، وقت آمدن دختر است. بی‌اعتنا به زنگ، چند بار دیگر غذا را هم می‌زند. دختر، حوصله‌اش سر می‌رود و دو سه بار پشت سرِ هم زنگ می‌زند.
[رفتار مثبت: مادر، خیلی زود به سراغ آیفون می‌رود.]
مادر، غذا را رها می‌کند و به سمت آیفون می‌رود. گوشی را بر می‌دارد. تا مطمئن می‌شود که دخترش است، صدایش را بالا می‌برَد و می‌گوید: چه خبر است؟ مگر سر آورده‌ای؟!
[رفتار مثبت: مادر تا صدای دخترش را از آن سوی آیفون می‌شنود، با صدایی پُر از شادی و نشاط، سلام می‌دهد و در را باز می‌کند.]
بعد هم دکمه را فشار می‌دهد و در را باز می‌کند و دوباره به سراغ غذا می‌رود.
[رفتار مثبت: مادر به طرف آشپرخانه می‌رود، لیوان شربتی را که از قبل آماده کرده، بر می‌دارد و برای استقبال از دخترش به دمِ در می‌رود.] ...
این بخش کوتاهی از داستانواره‌ای بود که در مباحث ابتدایی محبّت، در بارۀ بی‌توجّهی پدر و مادر به نیاز محبّتی فرزندان آوردیم.
گاهی که در بارۀ آن رفتارهای مثبت سخن گفته می‌شود، برخی می‌گویند که این اندازه محبّت کردن، افراط است، غافل از این که همان طور که پیش از این هم گفتیم، آنچه در تربیت دینی به ما توصیه شده، محبّت شدید است.
امام صادق علیه السلام فرمود:
«خداوند به بنده‌ای که به فرزندش محبّت شدید دارد، رحم می‌کند»
(الکافی، ج۶، ص۵۰).
بسیاری از آثاری که برای محبّت بیان شد، در صورتی محقّق می‌شود که رابطۀ عاطفی شدید باشد.
از رابطه‌های عاطفی عادی و معمولی که بسیاری از پدر و مادرها با فرزندانشان دارند، نمی‌توان توقّع چنین آثاری را در حدّ بالا داشت.
منِ دیگرِ ما، کتاب دوم، ص91
منتظر نگاه و نظرات شما عزیزان در ادامه ی مطالب نسل مهدوی هستیم ...
